Oppikken waar ik gebleven was

En toen was het opeens mei... Alle cursusdagen zijn geweest, alle opdrachten uitgelegd en worden ingeleverd van alle cursisten. Alle cursisten zijn klaar... Alle cursisten? Nee, één wanhopige directeur blijft moedig en verbeten werken aan de achterstand die in december en januari is opgelopen en maakt het leven van de docenten en vooral zichzelf bepaald niet gemakkelijk...

Het lijkt een grappige vergelijking, maar bij mij staat er helaas geen pot met toverdrank klaar om mijn gevecht aan te gaan. Er is nog werk aan de winkel.

Het feit dat er nog werk aan de winkel is, ligt niet aan de studie. De studie is erg interessant en praktisch. Het niveau is hoog en de opdrachten vragen veel tijd, maar ik denk dat ik voldoende capaciteiten heb om het niveau aan te kunnen.

Het ligt ook niet aan de docenten. Hoewel ik veel diversiteit in lesstijlen zie, zijn de docenten benaderbaar en behulpzaam. Ik vind de ene docent weliswaar duidelijker en begrijp zijn/haar intenties en opdrachten wellicht beter, maar dat ligt misschien meer aan factoren die bij mij liggen...

Het ligt ook niet aan de intensiteit. De opdrachten en lessen zijn mooi verspreid over het jaar.
Niet aan mijn eigen baan, bestuur of privé...

Nee, ik zal de hand echt in eigen boezem moeten gaan steken. Het ligt echt bij mij...

Het is tijd voor een gedegen persoonlijke reflectie.

Mijn positieve kanten:
Visie-gericht, innovatief, gedreven, inspirerend. Het komt steeds weer terug. Ook in de feedback die ik van anderen krijg in mijn dagelijkse organisatie. Barstensvol goede ideeën en werken vanuit een passie. Mijn internationale ervaring en het daardoor brede blikveld dat ik heb gekregen zie ik steeds meer als een waardevolle asset, niet als een mooi, maar merkwaardig rugzakje.
Collega's vinden me menselijk en vinden het fijn dat ik vanuit mijn hart werk en open en eerlijk ben in de communicatie (soms té open...).

Maar mijn ontwikkelingskanten zijn ook duidelijk: Mensen vragen om structuur, minder ad-hoc en rust. Men vindt dat ik te snel ga en teveel tegelijk aan wil pakken. 100% (!) Vindt mij een gedreven leider.
Wat moet ik er nog over zeggen? De Lumina Spark was een klap in het gezicht, zó duidelijk was het, zo treffend. De valkuilen waren duidelijk, met als belangrijkste raad: Loop niet voor de troepen uit!

Maar hoe komt dat nu? Waar komt die gedrevenheid vandaan?

Wat kom ik tegen, wanneer ik alle lagen afpel?

Lumina Spark geeft drie lagen:
De instinctieve,
de dagelijkse en
de overbelaste laag.
Opvallend vind ik dat ik op een paar onderdelen echt een enorm verschil zie bij die lagen: spontaan, sociaal, expressief, competitief.
Stuk voor stuk scoor ik extreem laag op die onderdelen bij instinctief, maar hoog in overbelast. Heb ik dan zoveel aangeleerd gedrag? Of gebruik ik bepaald gedrag alleen in bepaalde situaties?

Wanneer ik alle lagen afpel, kom ik bij een belangrijk punt: Ik weet waarvoor ik sta. Ik kom daarvoor uit en ben niet bang afgewezen te worden. Ik heb niet het idee dat ik me moet bewijzen, of ambities moet vervullen. Ik weet wat ik belangrijk vind.
Ik vind mijn gezin het allerbelangrijkst. Alle andere zaken komen daarna. In mijn baan vind ik het kind dat iedere dag het welzijn in de handen van de school legt het belangrijkst. Hoe kan een kind zich het gelukkigst ontwikkelen en het beste voorbereid worden in de maatschappij van de toekomst? Een toekomst boordevol vreselijk grote uitdagingen.
En daarom wil ik goed mogelijk weten hoe ik die grote opdracht die ik mezelf heb opgelegd kan uitveren. Ik wil zoveel mogelijk waardevolle informatie krijgen.
Ik denk dat mijn grootste valkuil is dat ik verslaafd ben aan leren.

Ene tweede valkuil is dat ik bij het maken van mijn keuzes nogal eens mijn hart volg, in plaats van mijn hoofd. Passie geeft inspiratie, maar passie geeft ook dat je soms teveel tijd besteed of teveel energie stopt in dat ene wat je dan zo belangrijk vindt en iets anders uit het oog verliest. Er worden teveel balletjes hooggehouden en vroeg of laat valt er een balletje, of moeten er balletjes aan de kant worden gelegd. Die dan weer vergeten worden, of pas laat worden opgepikt. Het gat aan de voorkant van de boot vullen, terwijl het water aan de achterkant weer naar binnenloopt...

Wanneer het op school en privé zo druk wordt, wordt het balletje van de opleiding al snel terzijde gelegd. Dat is in afgelopen winter gebeurd. Ik heb het balletje van de opleiding even aan de kant geschoven. Dat gecombineerd met het blijven zoeken naar informatie, geen keuzes kunnen maken, heeft ertoe geleid dat ik even helemaal de weg kwijt was.

Gelukkig ben ik een gedreven leider... Komt in orde, maar zal wel een bult tijd en energie gaan kosten. Een terugkerend thema.